De 100 mijl van Sint Annen, juni 2022

Verslag Eddy Bakker

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                               

De vierde 100 Mijl van Sint-Annen, de weg die me weer vindt.

Deze Pinkstereditie start ik rustig in afwachting van wat er op me afkomt.
De voorbereidingen deed ik zonder loopgroep en trainingsschema.
Zelfs mijn horloge bemoeit zich dit keer niet met mijn tempo en afstand.
De tijd is helemaal voor mezelf en de lopers die ik onderweg ontmoet.
En dat wordt precies waar ik op gehoopt had: genieten en verwonderen.

Al snel loop ik mezelf terug in het lijf, dat zich goed houdt.
Af en toe sputtert mijn rechtervoet wat tegen, die drie weken geleden nog om rust vroeg.
Maar het lukt om met mijn hart te lopen tussen alle andere ultralopers.
Gaaf om je eigen lichaam het maatwerk te laten doen.
Op het gevoel.

Alleen voor de route gebruik ik de techniek.
’s Nachts komt er als tool nog een hoofdlamp bij.
Voor de rest hangt alles af van hoe mijn hoofd erbij staat.
Als geen ander weet ik hoe het ego de boel kan verstieren.
Je moet als het ware je hoofd er omheen krijgen, zonder jezelf voorbij te lopen.

Zolang ik mijn intuïtie gebruik gaat het goed.
Dan hoef ik niets te forceren.
En geleidelijk aan wint het vertrouwen terrein.
De horizon blijft echter 100 mijl lang even ver van me verwijderd.
Waar gaan we in Gods naam naar toe!?
Ja, naar Betlehem, wat het een echte pelgrimstocht maakt.
Maar zal de Heilige Geest zich vandaag ook laten zien?
Wat bezielt deze lange afstandslopers?
Waar zijn ze naar op zoek?

De lente bruist inmiddels haar energie in alles wat leeft.
Je moet haast je best doen om hier chagrijnig rond te kunnen lopen.
Tot je je grenzen tegenkomt.
Als je geluk hebt vind je dan steun aan een medeloper.
Na de eerste verzorgingspost in Uithuizen valt de groep al uiteen.
Dan volgt het stuk Jacobspad tot aan Ten boer.
Maar tussen al die kerken vind ik niet de bezieling waarnaar ik verlang.
Word het dan toch tijd voor de route naar Santiago de Compostella?
Bij een pelgrimsloop ga je het onbekende tegemoet, je legt je houvast af, je vertrouwt jezelf toe aan de weg.
Ik hoop dat dat hier en nu gaat lukken.

Tijdens de tweede ronde raak ik uit mijn ritme.
Omdat we de nacht ingaan heb ik mijn korte broek en T-shirt verruild voor een lange broek en een sweatshirt.
Dat is eigenlijk veel te warm nog, maar ik ben nu nog soepel genoeg om me om te kleden.
Ik doe ook mijn nieuwste paar loopschoenen aan.
Hoewel het natuurlijk vooral om de loper gaat, geloof ik in een goede schoen.
Het placebo effect ga ik niet uit de weg.

Na de tweede verzorgingspost in deze ronde kom ik weer wat in de flow.
Dat geeft een fijn gevoel, want dat is de eerste keer dat ik in deze fase- na 100km- nog lekker loop.
De pijn , die echt wel komt, verdwijnt ook weer.
Mijn maatje laat ik even los, omdat zijn tempo sterk wisselt.
Dat hadden we ook van tevoren afgesproken.

Onverwacht kom ik een nieuwe loopvriend tegen.
Prachtig hoe we elkaar onderweg aanvoelen in een hoge energie.
Als hij vraagt om bij elkaar te blijven zeg ik zo maar ja.
Ik kies vaak voor de eenzaamheid.
Zit hier misschien de nodige verandering in, die me meesleept naar iets nieuws?

We gaan samen de slotronde in, die veel onverharde stukken heeft, die we wandelen.
Het navigeren is een uitdaging, waardoor de uren omvliegen.
De desoriëntatie en de vermoeidheid zorgt ervoor dat de lol er soms even af is.
Maar we bijten er steeds doorheen.
Ik voel me gedreven om er iets van te maken en weet dat als we in Betlehem zijn, we ook het laatste stuk naar Sint-Annen zullen halen.
Ook dit is niet rationeel, ik voel me op een of andere manier gedragen.
Mijn maatje heeft dit eerder in de gaten dan ik en stimuleert me om vooruit te gaan.
Het gezelschap wil ik nog niet missen, kan niet voorzien wat ik nog in mijn mars heb. Ik wil niet op het laatst nog instorten.
De laatste 6 a 7 kilometers maak ik me los, als hij opnieuw met zachte aandrang aangeeft dat ik dan wellicht nog voor 11 uur finish.

He, maar dit was niet de bedoeling.
Dit zou geen prestatieloop worden, toch?
Toch is er iets getriggerd in me.
En het hoort bij me.
Hoe fijn zou het zijn om het laatste stuk nog te kunnen versnellen en de laatste paar kilometers los te gaan?
Gaan met die banaan!

Na zo’n pokkenend lopen?!
Waarom ook niet.
Mijn lichaam lijkt te zweven over de weg als ik me laat gaan en ik heb me zelden zo sterk gevoeld.
Het gevoel dat je niet kapot bent te krijgen.
De beer is los.
De klok tikt voor mij tot 25:55:57.
Ik hield dus nog zelfs 4 minuten over…
Zo maar een persoonlijk record.
Dankjewel allemaal.

“IK KAN HET!”

“IK KAN HET!”