RondomStad, juni 2024

Verslag Wouter van Dokkum

Proloog
Na een jaar knie ellende eindelijk een operatie. Na de operatie volgt Dirkie Kuit ellende en dan, in april eindelijk een halve marathon. Maar de hele, hoe gaan we doen?

“Bliep” een e-mail uitnodiging op 22 juni 2024 voor de 100 Miles van St Annen. Brrr, moet er niet aan denken. Maar het verhaal “rondje stad bij licht” spreekt me wel aan. Een mailtje richting de bakermat van het hardlopen in het Noorden kan geen kwaad met de vraag of alleen een rondje stad tot de mogelijkheden behoort? Ik heb nog niet op send geklikt en het orakel van St Annen heeft profetisch gereageerd “Wouter, de stip op de horizon is gezet!”

Shit, nu kan ik niet meer terug. De Gids van het noorden maar eens gecontacteerd. Wat ga jij doen? Och, de thuiswedstrijd een rondje stad lijkt me ook wel wat. Nu kan ik helemaal niet meer terug. Eerst drie weken naar de hitte aan andere kant van ons koninkrijk. Heel veel zwemmen en traplopen en ‘s morgens voor de echte hitte korte loopjes. En dan de echte test 030 (tot 30km vlak, toen was de koek op) en 033 (tot 36km vlak, toen was de koek op). Zelf een mini dubbeldekker (34-28) gedaan en besloten te gaan.

D-Day
De trip naar St-Annen is een bedevaart op zich. Ruim twee uren sturen door de weilanden. Dan stad, waar de ringweg al jaren een chaos is, en dan wordt de navigatie meer blauw van de Waddenzee dan dat het land aangeeft. “Sint Annen 3km”. Het dorp blinkt in de zon van het blik van de heilige koeien. Ik heb het hier nooit eerder zo druk mee gemaakt. Overal lopers die zenuwachtig heen en weer drentelen. Eerst maar eens een parkeerplek vinden met de wetenschap, hoe verder je weg parkeert hoe verder je moet lopen na binnenkomst.

Ik zie meerdere bekende gezichten waaronder het Orakel zelf. Snel duw ik hem een kingsize fles gerstenat in zijn handen als dank voor de organisatie. Op zulke mannen moeten we zuinig zijn ! Verder zie ik iedereen in korte mouwen terwijl ik getooid ben in thermo, lang wielershirt en een regenjas in de bidonhouder. Snel kleine verkleedpartij.

Op naar de klok. Een record aantal deelnemers waarvan ik er een heleboel niet ken.

We starten in alle rust en ik heb me voorgenomen geen enkele energie te verspillen. De 1e km gaan via het welbekende Lutjebroek en de weilanden. Het is redelijk warm en de kilometers tikken gestaag weg tot verzorgingspost 1 bij Theo. Hier klont het aardig samen. In een groepje met Bennie, Rienk, Sandra, onze Gids en ikzelf lopen we ingestreken draf verder in wisselende volgorde. Het wordt pittig als we door grote stukken weiland moeten met behoorlijk hoog gras. Opletten, warm, en het loopt zwaar. De optimisten onder ons noemen het een stukje extra demping voor de beentjes.

Via de 1/2 marathon en Zaagmans afstand komen we bij de Onlanden en zien we het magische pss pss Hoornse Plas op de borden. Daar staan bekenden van de Gids met alcoholvrij bier. Er wordt geslobberd en gemorst. Onze Gids gaat met het bezwete ranke lijf in de auto zitten, het ontbreekt er nog net aan dat hij de sleutel vraagt en naar huis scheurt.

Een andere loopwijsheid “als je niet loopt, dan kom je niet vooruit” gaat hier op. We moeten verder. Weer een stuk land en kilometer na kilometer worden opgevreten en de marathon wordt beslecht. Bij Jesse op 48km goed bijtanken. Veel water, cola en een bifiworstje.

Bij Jesse op 48km goed bijtanken

Binnen een minuut van elkaar vertrekken we, het clubje van 5. “Tante” op de fiets herken ik van de meerdaagse toen ik als supporter die prachtige fiets even mocht lenen en tante dacht dat ze geript werd. De jacht is geopend, want in de verte zien we een petje op en neer dansen. Het is onze loopvrind Nico die de hele afstand loopt. Is hij niet te snel gestart. Zeker omdat bij mij het beste er langzaam wel af is. Maar hij tettert 100 uit over een stuk plastic onder de zere voet die wonderen doet. Daarbij geldt bij de lange afstand uiteraard de tegelwijsheid van Bennie “daar stel je je op in”.

Een Duitser haalt mij in, de Gids is bij me weggelopen en Bennie, Sandra en Rienk zie ik ook niet meer. Het is warm, weer een lang stuk gras en het wordt zwaar. Maar als een Fenix in de woestijn staat daar plots de Gids weer. Maar hij loopt me steeds met een stapje te snel en ik wil voorkomen dat ik kramp krijg of instort. Zo gaat dat door tot Thesinge. Dan spreek ik hem in directe rede toe “langzamer lopen!” We zijn door de 60km en nodigen ons uit bij familie De Goey (fam van Ed). De BBQ laten we aan ons voorbij gaan maar de waterzak wordt gevuld. 1-2-3 mars

Het laatste stuk gaat langzaam maar gestaag. St Annen op de borden. En het laatste stuk de wind vol in de rug. De Gids wil sprinten om de positie. Ik niet. Sterker, 300meter voor de meet krijgt mijn maag zeer onaangename stuiptrekkingen. Maar hoe ik ook kokhals en loei, het lukt me niet een straatpizza te fabriceren. De Gids vindt dat ik het moet ophouden en dat bij de familie Mik in de tuin moet doen, goed voor het sfeerverslag. Ik hervind me en hobbel de laatste meters naar een stoel en een heerlijke Radlinger. 8:10 uur en voldaan. Ook de rest druppelt binnen. Het puddingbroodje durf ik niet aan in de wetenschap dat ik over een uur aan de BBQ met bier in Bierum zit.

Ik hervind me en hobbel de laatste meters naar . . .

De Epiloog
De auto staat aan de weg uit het dorp. Dus nog paar 100 gratis meters. Op de slippers, heerlijk. Als ik de volgende ochtend vroeg weer richting Sint Annen/Bedum broes, dan zie ik geen lopers. Maar ik weet dat ze ergens lopen, de helden. Beetje stijf, maar geen blaren, de maag heeft het gehouden en in alle euforie toegezegd mee te lopen in de ronde om het Lauwersmeer.

Familie Mik, dank voor de organisatie en Luther, dank voor het gidsen.