 |
|---|
De 100 mijl van Sint Annen, juni 2023
Verslag Eddy Bakker
Deze boom heeft heel veel tegenslag gehad. En zie hem nu......
Pelgrimstocht naar Betlehem
Genomineerd voor de gouden Sint Jakobsschelp sta ik om 9 uur aan de start van de 100 Mijl van Sint Annen. Ik ben gemotiveerd, maar besef dat ik voor een dergelijke grote uitdaging te weinig gelopen heb in het afgelopen jaar.
Aan de andere kant weet ik dat veel ultralopers geneigd zijn te veel kilometers te maken.
En ook deze editie kom ik overtuigingen bij lopers tegen, die voor mij het bewijs zijn dat ‘geloven in jezelf’ een goed uitgangspunt is om je einddoel te halen.
Onderweg sneuvelen beperkte overtuigingen over wat wel en wat niet te doen, als je mentaal voorbij het punt gekomen bent dat dit geen gekkenwerk hoeft te zijn, als je open blijft staan voor nieuwe inzichten. Daarin leer je van elkaar. Of niet…
Mijn nieuwsgierigheid ligt vooral in het zoeken naar grenzen van wat haalbaar is en die mee te nemen op mijn reis in gezondheid met als ultieme doel volledig mezelf te zijn.
Onderweg ontmoet je zielen met ieder zijn of haar verhaal.
Wat zeker is, is dat niemand eraan ontkomt zichzelf te ontmoeten.
Als je zoals ik op een kruispunt in je leven staat en je jezelf opnieuw moet uitvinden, kan een pelgrimstocht als deze een goed idee zijn. Je komt los van wat eerder vaststond en schept letterlijk ruimte in je hoofd. Op mijn weg van mijn hoofd naar mijn hart leert het hoofd te buigen.
Dat blijkt meer te zijn dan een mentaal spel. Het lichaam doet als een geheel mee.
In mijn hoofd zit het idee om mijn last, die ik in mijn rugzak meedraag, bij de finish neer te leggen.
“Meestal kom je er achter dat die last veel kleiner is dan je bedenkt” moedigt Gerik Mik, de organisator van dit bijzondere loopevenement in het hoge Noorden van Groningen, me wijs aan.
In vertrouwen deelde ik de persoonlijke omstandigheden waarin ik verkeer.
Ik wil er dit keer gewoon bij zijn, de eenzaamheid omarmen en leren hoe ik verder kan gaan.
Alleen, met mijn verdriet en potentie mijn ware levensmissie te vinden.
Als de klok in Sint Annen wordt geluid vertrek ik ontspannen om de grote ronde rond de stad Groningen te maken. Tot Oostwold loop ik op met andere lopers.
Daarna kom ik er achter dat mijn gps waarin de route wordt aangegeven niet werkt.
Ik vat het op als teken dat ik nu op mezelf ben aangewezen en dat dat genoeg is om op door te gaan.
Wie middenin het proces van een echtscheiding zit, zal wellicht herkennen dat dit geen zaken meer zijn waar je je druk om maakt. Dat doen anderen wel.
Dit is dus ‘in het oog van de orkaan zitten’, wat coaches altijd tegen me gezegd hebben.
Je realiseren dat dit een diskwalificering in zou kunnen inhouden, omdat je je niet langer aan de route kunt houden en tegelijkertijd besluiten gewoon je eigen weg te vervolgen. Los van de consequenties. Onvoorwaardelijk jezelf te volgen.
Ik kwam niet om mezelf te bewijzen dat ik een 100 Mijl kan lopen.
Dat heb ik al 4 keer gedaan.
Ik kwam hier om te kijken waar ik sta.
Omdat ik de omgeving ken neem ik een oude route, zodat ik de tweede verzorgingspost niet mis, waar een sleutelhanger ligt als bewijs dat ik de hele ronde heb gemaakt.
Het belooft een zeer warme editie te worden. Dat helpt me om sneller doen te besluiten om tot wandelen over te gaan. Gelukkig heb ik dat de laatste tijd vaker gedaan.
Vertragen is versnellen. Dat blijkt ook hier op te gaan.
Hardlopers zijn doodlopers.
Haastig gespoed is zelden goed.
We kennen deze uitspraken allemaal. De wijsheid die erachter zit zijn we vaak vergeten.
Ik kom de eerste ronde soepel en nog vrij fris door.
Na een pauze van enkele uren op de centrale verzorgingspost in Sint Annen ga ik de tweede ronde in, goed voor 55 km. Na deze ronde heb ik mijn doel – 60 kilometer hardlopen voor mijn verjaardag- verdubbeld! Hoe is het mogelijk?!
Zo ver is het echter nog niet.
Mijn benen protesteren om te lang te hardlopen, maar ook het hogere wandeltempo van Gerik en Eddy te volgen. Hardlopen voelt voor mij als het meest natuurlijk, omdat ik daarbij vlieg.
Het komt in de richting van dansen.
Onderweg delen mijn naamgenoot en ik hoe we in het leven staan en wat we daarin als obstakels tegenkomen. Dat kan iemand anders zijn, maar het grootste obstakel ben je zelf.
Als Gerik in de laatste kilometers besluit ons los te laten ontstaat er een nieuwe situatie. Zo geeft hij ons de gelegenheid voor de succeservaring samen deze ronde af te sluiten en bovendien met nieuwe hoop op de reis naar Betlehem, dat op het 150 km-punt ligt. Het ultieme doel van dit weekend.
In dat geval word ik de eerste en enige drager van de gouden schelp…
We worstelen ons zo door de nacht heen.
We hebben de zon zien ondergaan en weer zien opkomen.
Ik dribbel stukjes om mijn voeten en bovenbenen te ontlasten en om Eddy bij te kunnen benen, die zich nu vrij voelt om door te gaan.
Op die energie lift ik mee.
Loop ik vandaag dan toch de volledige 100 Mijl?
Dichtbij Sint-Annen breekt de vermoeidheid mijn hoofd.
Het gevoel dat ik helemaal klaar ben om nog langer te vechten tegen mezelf overmand me.
Een stemmetje in me zegt dat zachtheid nu op zijn plaats is.
Het is geen argument vanuit mijn hoofd om dit te weerleggen en toch door te zetten.
Mijn hart spreekt hier en mijn hoofd sluit zich aan.
Ik hoef niet naar Betlehem.
Mijn last, die ik droeg, ben ik onderweg al kwijt geraakt.
Eddy, jij komt er vandaag wel.
Voor mij blijft het gouden schelpje liggen voor een volgende keer.
Als dat mijn weg is.
Wat ben ik blij dat ik hier ben.
Dankzij mijn intuitie en zachtheid als mijn kracht heb ik mijn weg hervonden.
Het grootste struikelblok ben ik.
Ik kan met gerust hart uitstappen en de weg gaan die er voor mij klaar ligt. Waar dat dan ook heen mag gaan.
De tekens komen wel als de juiste stapstenen.
Iedereen bedankt die dit heeft mogelijk gemaakt!
Ik kan met gerust hart uitstappen en de weg gaan die er voor mij klaar ligt